اکثر ملت ما جواناني هستند که دوران زندگي پربار امام بزرگوار را درک نکردهاند؛ يا متولد بعد از وفات آن بزرگوار هستند يا در دوران ده سالهي حيات مبارک امام بزرگوار، پسر بچهها و دختر بچههاي خردسالي بودند؛ اما همين جوانهاي مؤمن و نوراني در سرتاسر کشور آنچنان به امام و ياد او و نام او عشق مي ورزند که گوئي از همصحبتي با امام برخوردار بودهاند. همانطوري که در دعاي سمات ميخوانيم: «و امنّا به و لم نره صدقا و عدلا»؛ ايمان خالصانه و پاک بدون اينکه دوران حيات آن بزرگوار و صحبت آن بزرگوار را درک کرده باشند؛ مخصوص ملت ما هم نيست. در بسياري از مناطق جهان و کشورهاي مسلمان، همين احساس دربارهي امام بزرگوار ما وجود دارد. اين ناشي از دو عامل بزرگ است: يکي عظمت امام و ابعاد گوناگون شخصيت او که يک شخصيت استثنائي در دوران معاصر، بلکه در دورانهاي نزديک به ماست. يکي هم به خاطر عظمت اين انقلاب است. عظمت کاري که امام بزرگوار با ايمان خود، با تدبير خود، با اراده و عزم راسخ خود در اين برههي از زمان انجام دادند: برپا کردن انقلاب اسلامي و تشکيل نظام جمهوري اسلامي. عظمت اين انقلاب هم حاکي از عظمت امام بزرگوار ماست. اين انقلاب يک معجزهي الهي بود.
...
امام با سخنان خود، با رفتار خود يک هدايت مستمري را براي امت خود - براي ما مردم - به جاي گذاشته است. يعني دست امام، انگشت اشارهي امام در همهي پيچ و خمهاي زندگي ما را راهنمائي ميکند و يکي از قويترين و بهترين مواريث معنوي امام، همين وصيتنامهي اوست. جا دارد در برهههاي مختلف، مردم، مسئولان گوناگون، جوانها اين وصيتنامه را بازخواني کنند؛ در اين تدبر کنند.
بیانات مقام معظم رهبری 73/3/14